Babamı Kaybederken..,

bir kaç ay içinde erimiş bitmişti gözlerimin önünde.. çaresizdim..ve çare bulamayacak kadarda küçük..ve o gün pazardı..kasım dı.. soğuk ve kapalı.. bihava vardı.. herşey kötü bi haberin geleceğinin habercisiydi..ve çığlıklar..evet öldü diyorlardı.. öldü..bende ölmüştüm sanki o anda..dünyam yıkılmıştı..koparabileceğim en büyük feryadı kopardım.. ama hiç birşey çare olmuyordu.. ama o da ne..hayır ölmedi dedi bir ses..gözlerimde hala yaş vardı ama sesim kesilmişti.. koşarak gittim yanına evet ölmemişti.. deniz gözleriyle bana bakıyordu.. ağlama diyordu güçsüz nefesiyle.. sessizce ama ben anlıyordum.. bakışlarından bile anlıyordım.. ne demek istediğinin..''yavrum benim benim diyordu seni bırakmadım bak diyordu..sıkıca sarıldım.. bi daha sakın beni bırakma diye fısıldadım kulağına..okşadı saçlarımı tamam dercesine..içim rahattı bana beni bırakmayacağını sölemişti çünkü..erken bi satte yattım..saat 2 sıraları.. yine korkunç bi çığlık..tüyler ürperten..koşarak indim merdivenlerden..yanına sokuldum sessizce.. bırakmayacağına söz verdin dedim..ben şimdi naparım dedim.. kımıldamadı bile..ama deniz gözleri yine bana bakıyordu..yine anladım ne demek istediğini..canım çok yanıyordu kızım diyordu bana.. gitmem gerek yavrum..gitmem gerek..sana söz verdim biliyorum gitmeyeceğim diye..ama gitmeliydim yavrum..''..